بررسی تأثیر سولفات منیزیم موضعی بر پیشرفت افاسمان، دیلاتاسیون و طول مدت زایمان در زنان نخست‌زا

مقدمه: افاسمان و دیلاتاسیون، از مشخصه‌های مهم و تأثیر‌گذار بر سیر و مدت لیبر هستند. اختلال در پیشرفت آنها منجر به خارج شدن سیر لیبر از روند طبیعی می‌شود که می‌تواند هم برای مادر و هم برای نوزاد مشکلاتی را به همراه داشته باشد. سال‌هاست که در ایران از سولفات منیزیم موضعی جهت پیشرفت لیبر به‌صورت تجربی استفاده می‌شود، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر سولفات منیزیم موضعی بر پیشرفت افاسمان، دیلاتاسیون و طول مدت زایمان در زنان نخست‌زا انجام شد. روش‌کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو‌سوکور بر روی 72 زن نخست‌زا با بارداری ترم که از اسفند ماه 1395 تا مهر ماه 1396 جهت انجام زایمان به بیمارستان مهدیه تهران مراجعه کرده بودند، انجام شد. افراد به‌روش تصادفی در دو گروه 36 نفری سولفات منیزیم و پلاسبو قرار گرفتند. در گروه سولفات منیزیم در ابتدای فاز فعال، 10 سی‌سی سولفات منیزیم 50% و در گروه پلاسبو 10 سی‌سی آب مقطر روی سرویکس ریخته شد و سپس سیر لیبر در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 17) و آزمون‌های تی مستقل، من‌ویتنی، کای دو و دقیق فیشر انجام گرفت. میزان p کمتر از 05/0 معنی‌‌دار در نظر گرفته‌ شد. یافته‌ها: میانگین طول مدت فاز فعال مرحله اول لیبر در گروه سولفات منیزیم 13/1±75/1 ساعت و در گروه پلاسبو 87/1±85/3 ساعت بود که نسبت به گروه سولفات منیزیم 10/2 ساعت طولانی‌تر بود (001/0=p). همچنین میزان افت هموگلوبین نیز در گروه سولفات به‌طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود (022/0=p). تعداد موارد زایمان طبیعی در گروه سولفات منیزیم بیشتر بود، اما این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود (429/0=p). از نظر بقیه موارد مانند آپگار نوزاد، پارگی‌های کانال زایمان و شرایط مادر بعد از زایمان بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0<p). نتیجه‌گیری: استفاده از سولفات منیزیم موضعی روی سرویکس در فاز فعال موجب بهبود افاسمان و دیلاتاسیون می‌شود و سیر لیبر را کوتاه‌تر می‌کند، اما به‌دلیل اینکه مطالعات انجام شده در این مورد اندک هستند، توصیه به مطالعات بیشتر در این زمینه می‌شود.